Wild Fantasy

If after 2006, I’m still in front of this PC, I will mail an application letter to planet Pluto. Perhaps I am more qualified to work with aliens. My earnings will be sent directly to the Philippines via spacecraft. Benefits include complimentary travel ticket in Milky Way and a 30-day vacation on the moon plus a free spa.

Am I an imaginative bum or a burgeoning clairvoyant? My brain is obviously full of whimsies. Hehe!

P.S. Wish me luck! I will text you as soon as I get there. Promise!

Read More

Away-Bati;Away-Bata

John: Ate, jolens tayo.
Rej: Ayoko, ikaw na lang.
John: Sige na.
Rej: Cards na lang.
John: O sige.

Nagsimula ang laro. Parehong masaya. Hanggang sa…
Rej: Ano yan? Dinadaya mo ko!
John: O sige, hindi na.
Rej: Ay ayoko na. Dinadaya mo ko! (kukunot ang noo)
John: E di wag! (aalis ng padabog)

Iyan ang isa sa karaniwang ritwal naming magkapatid kapag pareho kaming nababagot o hindi na sya makapaglaro sa labas dahil lumubog na ang araw at lumutang na ang buwan pati ang mga tala. Sa simula mukhang nagkakasiyahan. Maya-maya ay maririnig mo na ang boses ko sa labas ng dahil sa inis. Bakit? Dahil dinadaya ako ng isang bata.

Minsan tinatanong ko ang sarili ko “Ilan taon na ba ko?” Madalas kong nakakalimutan ang aking edad kapag sya ang kasama ko. Pakiramadam ko kasi magkasing gulang lang kami. Kapag naiinis na ako sa kanya saka na lang ako natatauhan.bente dos na pala ako, isang buwan na lang bente tres na. Ang bilis talaga ng panahon. Hindi ko nga namalayan eh. Dahil ba nandyan sya o sadyang nagiging ulyanin lang?

Sa tuwing nagbabangayan kami parang meron akong ibang nararamdaman maliban sa pagkalam ng dugo dulot ng sobrang inis o galit sa kanya. Sa totoo lang, nagiguilty din ako. Bakit ko ba pinapatulan ang batang to? Excuse me, hindi kami magkalevel! Syempre, labindalawang taon lang kaya ang agwat namin! Nakakahiya man aminin pero minsan hindi talaga maiwasang pumatol sa bata lalo na kung pakiramdam mo ay bata ka rin.

Sa huli, isa sa amin ang humihingi ng tawad. Minsan depende kung sino ang may mas mabigat na kasalanan. Pero madalas wala akong choice. O sige na nga, mas bata naman s’ya eh.

Ewan ko kung maituturing na weirdo ang pakikitungo ko sa kanya. Basta ang alam ko hindi kumpleto ang pagiging magkapatid namin kung walang away-bati; walang away-bata.

Oops! May sense ba tong ginawa ko? Obviously, wala! Bata nga eh.

Read More

Bittersweet Confusion

Is it negative or positive?

It was April 2005 when we found out that our youngest might have an Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD), which is real illness that starts in childhood. It can change the way children act, think, and feel. Nearly all children are overactive and inattentive at times, but for children with ADHD and their families their behavior can be extreme and disruptive (source: http://www.brainydays.co.uk/). We were not aware of that kind of mental health disorder way back. So my parents, with an advice from a school counselor, decided to seek a professional help. We brought him to a psychologist to help us understand my brother’s possible condition.

The result of all the psychological tests will be known after a month. So the next thirty days, we were totally clueless whether my brother is considered a special child or not. And at some point, we knew everyone was affected. But in our family, my parents were the most upset. My mother felt sorry for my brother. Almost every moment my mom would stare at him and asked herself “why?” My father, on the other hand, could not accept my brother’s situation. That was the time I saw my dad lose his temper so easily. It seems that he could not afford to see his son acting differently. But he loves my brother very much the same way he loves his other children.

My brother was nine years old then. We knew he did not really understand what was happening but we felt he also pitied himself and the whole family. But God is so good. He did not let our family give up. In those times, our family needed strength. With the help of God, we gathered strength from one another. Surprisingly, that unpleasant incident has made our family closer.

After one month, the result was released - NEGATIVE. But of course, the psychologist advised us to continue guide him in his studies and other activities; that he still need extra support and understanding. That’s it. The big question was finally answered. That news deserves a celebration, don’t you think? Actually, we did. We had Jollibee.

This experience has taught me one great lesson: In times of crisis, it is the family that will be there for you no matter what happens. And the power of prayer is the best way out.

Read More

Imagine

Imagine: Raindrops falling from the sky as gold coins or precious stones.
Imagine: Flowers bloom because God knew you were going to pass by. – St. Francis of Assisi
Imagine: Calling everything as “brother” and “sister.” “Brother Sun” and “Sister Moon” to name a few. – St. Francis of Assisi
I got these from two different books- a children's book and an inspirational one. I just thought it would be good to post it here. It's nice to know that some people perceive simple things differently and in a positive way (that’s how I see it). I wished I am as imaginative as these people.

I know there are more insightful ideas hidden in other books or even in your head. Don’t let these things be destroyed by cockroach or amnesia. Share it. It might also have a good effect in other people (or maybe in me).

Read More

Ang Bagong Housemate

Itago na lang natin siya sa pangalang Negro.

Sa mga kasambahay ko si Negro yung tahimik, madalas walang kibo, at mahiyain. Ewan ko ba kung bakit pilit nyang sinisiksik ang sarili nya sa isang sulok. Samantalang may malawak naman syang magagalawan. Marami rin syang pwedeng maging kaibigan ngunit madalas ay pinipili nyang mag-isa.

Anong ginagawa ni Negro?

Nakatingin mula sa malayo at tila nangungusap na “Sumali kaya ako sa kanila? Ay, wag na lang nakakahiya eh.”

Sa tuwing dumarating ako, ang lahat ay tila sabik maliban sa kanya. Malumanay lang syang lumalakad papalapit sa akin habang ang ibang housemates ay hindi magkamayaw sa pagsasabi ng meow, meow, meow at yung isa naman ay aw, aw aw!

Oops! Bago ako magtapos ay hayaan nyo akong ipakilala sa inyo ang syam naming housemates. Sila ay sina Jepoy (ipinangalan kay Cogie sa soap operang “Ikaw lang ang Mamahalin), ang aming pinunong gwardya- kalaban ng mga masasamang loob; at walong gwardya sibil- mahigpit na kaaway ng mga daga, ahas, at iba pang hayop o insekto. Dito kabilang si Negro (kulay itim) na ewan ko kung paano napadpad sa amin. Sila ang aming mga housemates- tapat na mga kaibigan at talaga namang maaasahan.

Read More

Noon at Ngayon

EDSA, Noon at Ngayon

Noon: Marami pang ibong Maya ang nagliliparan at dumadapo sa kable ng kuryente.
Ngayon: Alikabok, amoy ng basura at usok ng sasakyan at sigarilyo ang nakikiangkas sa pagihip ng hangin.

Noon: Ang bayad sa tollgate papuntang Malinta Exit ay tatlong piso.
Ngayon: P3.00 x 14. Sa makatuwid, P39.00 ang diperensya.

Noon: Taong 1994-1996, ang pamasahe ko papuntang SM North ay: Tricycle:P3.00 at Bus:P5.00
Ngayon: Tricycle: P8.00 at Bus: P13.00. Nakasabit pa ko nyan sa estribo.

Noon: Ang mga softdrinks mura na, may papremyo pa sa mga tansan.
Ngayon: Magdadagdag ka pa ng piso kahit na sais lang ang nakalagay sa tansan.

Noon: Ang mga tanawin sa ilog Pasig ayon sa kasaysayan ay malinis na tubig, mga matatayog na puno, mga taong nagtatampisaw, at mga Pilipino’t dayuhang nagpapalitan ng kalakal
Ngayon: Saan mang dako ka tumingin makikita mo ay kulay tsokolateng tubig, nakalutang na lata ng sardines at lampin, tagpi-tagping bahay at batang walang salwal.
Yan ang mga kaganapang maituturing na “bad news.” Ang mga susunod naman ay may hatid na “good news.”
Noon: Pagdadaan ka ng North Express Way, nakatatlong panaginip ka na saka ka pa lang makakarating sa iyong paroroonan.
Ngayon: Konting idlip na lang kakalabitin ka na nang katabi mong pasahero.

Noon: Ang byahe papuntang Baclaran galing Monumento ay umaabot ng dalawa hanggang tatlong oras.
Ngayon: Sa halagang kinse pesos (MRT o LRT), ang dalawa o tatlong oras ay katumbas ng Novena, Jollibee o Mc Do, at shopping sa tsangge o ukay-ukay.

Noon: Pipila ka ng pagkahaba-haba bago mo makuha ang naimpok mong pera sa bangko.
Ngayon: Konting pindot lang sa ATM may pandate ka na at pambili ng load.

Noon: Madalas ang prosisyon sa kalsada araw man ng Semana Santa o hindi.
Ngayon: Kailangan mong dumaan sa Sidewalk o Over Pass kung ayaw mong pahiyain ka ng Police Traffic Enforcer o kaya madala sa Orthopedic Hospital.

Noon: Ang Eat Bulaga ay binubuo lang nina Tito, Vic, Joey, Connie at Aiza.
Ngayon: Tito, Vic at Joey + Anjo, Janno, Michael V, Francis M., Jimmy, Allan, Jose, Wally, Teri, Paolo, BJ, Edgar, Ryan, Mark, Ruby, Gladys, Pia, Toni Rose, Ciara, Paulene, Cindy at Sugar at ilang araw na lang dadagdag pa ang EB Babes.

Oops! Ginawa ko ito hindi lang upang ibahagi ang mga pagbabagong napapansin ko. Sana habang binabasa mo ito, napagnilayan mo rin ang kahalagahan ng pagbabago – ang mabuti at masamang epekto nito sa’yo, sa maraming tao at sa buong sambayanang Pilipino.

Read More

Esep Esep

Monchito.
Evangeline.
Rolando.
Vilma.
Geraldo.
Imelda.
Reynaldo.
Ronnie.

Mang Ruding: (Galing sa trabaho) Nasaan ang mga bata?
Aling Justa: Mga anak, magsipasok na kayo. Nandito na ang tatay nyo, may dalang pasalubong.

Sa Sociology, ang pamilya ay isang napakahalahang bahagi ng lipunan. Binubuo ng tatay, nanay at anak o mga anak. Sa ngayon, maituturing ang patuloy na paglobo ng populasyon bilang isang sanhi ng kahirapan. Ang Metro Manila ay isang malaking larawang makapagpapatunay nito. At sitwasyong katulad nito:

Misis: Hoy! Bumangon ka na nga dyan. Maghanap ka na ng trabaho. Wala na naman tayong pambili ng bigas. Wala na ring gatas si Junior. Saan tayo kukuha ng pamasahe ng mga anak mo? Yung panganay mo humihingi pa ng pambili ng project. Sinisingil na rin tayo ni Lourdes sa mga alak at sigarilyong inutang mo. *&^%$# !$%$# buhay ‘to!
Narininig ng mga tsismoso't tsismosang kapitbahay ang sinabi ni misis.
Aleng Baby: *&^%$# !$% rin! Bakit kasi ang dami nyong anak?! Sinunod-sunod nyo pa wala naman kayong mga trabaho.
Manang Purificacion: Hay naku! Balita ko nga masusundan na yung bunso nila.
Mang Dado: Talaga? Ang tulis talaga ni pare. Balak pa yatang magtayo ng basketball team.

Masaya ang magkaroon ng malaking pamilya. Pero paano kung asin na lang ang nakahain sa hapag kainan, masaya pa rin kaya? Iiwan ko na lang ang tanong na ito sa inyo. Iba-iba rin kasi ang mga dahilan kaya nangyayari ang ganitong sitwasyon. Kung susubukan ko pang himayin, baka maputi na ang buhok ni Tolits, hindi pa ako tapos.

Oops! Itatanong mo sa akin kung saan ko nakuha ang mga pangalang ginamit ko sa simula at ano ba ang kahalagahan nila sa sanaysay na ito?

Sila ay hango sa isang tunay na pamilya - malaking pamilya ngunit kailanma’y hindi naranasan ang sitwasyong nabanggit. Hindi rin sila mayaman ngunit nagsumikap ang mga magulang upang magkaroon nang magandang buhay ang mga anak. Bilang ganti, ang mga anak ay naging mabuting magulang din sa mga naging anak.

Pinatutunayan lamang nito na hindi sa lahat ng panahon parating magkasama ang malaking pamilya at salitang kahirapan. Gets mo?

Esep esep.

Read More

Patay na!

Sa terminal ng bus

Pasahero: Isang ngang sigarilyo.

Naglalako ng candy at sigarilyo: Marlboro o Philip?

Pasahero: Kahit ano.

Naglalako ng candy at sigarilyo: Eto boss. (Sisindihan ang sigarilyo)

Pasahero: Eto bayad.

Naglalako ng candy at sigarilyo: Thank you, boss. Happy Trip.

Katabing Pasahero: (pabulong sa isip) Hindi ba nya alam na may batas tungkol dyan. Nakasaad sa:

Republic Act (RA) No. 9211
TOBACCO REGULATION ACT (TRA)

Sec. 5. Smoking Ban in Public Places – Smoking shall be absolutely prohibited in the following places:

a. Centers of youth activity such as playschools, preparatory schools, elementary schools, high schools, colleges and universities, youth hostels and recreational facilities for persons under eighteen (18) years old;
b. Elevators and stairwells;
c. Locations in which fire hazards are present including gas stations and storage areas for flammable liquids, gas, explosives or combustible materials;
d. Within the buildings and premises of public and private hospitals, medical, and optical, health centers, nursing homes, dispensaries and laboratories;
e. Public conveyances and public facilities including airport and ship terminals and train and bus stations, restaurants and conference halls, except for separate smoking areas; and
f. Food preparation area.
penal provisions

SEC. 32. Penalties. - The following penalties shall apply:

a. Violation of Section 5 and 6. - On the first offense, a fine of not less than Five hundred pesos (Php500.00) but not more than One thousand pesos (Php1,000.00) shall be imposed.

On the second offense, a fine of not less than One thousand pesos (Php1,000.00) but not more than Five thousand pesos (Php5,000.00) shall be imposed.

On the third offense, in addition to a fine of not less than Five thousand pesos (Php5,000.00) but not more than Ten Thousand pesos (Php10,000.00), the business permits and licenses to operate shall be cancelled or revoked.

Approved: June 23, 2003
(SGD) Gloria Macapagal Arroyo

www.supremecourt.gov.ph

Sa madaling salita, bawal manigarilyo sa terminal ng bus.

Oops! Hindi pa nakontento ang naninigarilyong pasahero. Bukod sa pinapaikli nya ang buhay nya, binugahan pa ang katabing pasahero. Patay na ang panliligaw ni macho gwapito! Hindi na sya amoy Polo Sport. Sira ang diskarte.

Read More

My New Home

I just want to occupy a few spaces to tell the world that I do not lament relocating from other network to Blogger due to the following reasons:

A. Blog gives me the opportunity to use my mental faculties; to contemplate on different issues that is important to me and the people around me (literally and figuratively).
B. Blog serves as a good outlet in releasing positive and negative vibrations.
C. Blog reach out to old friends. I also meet various types of people as if I am part of their lives even though we are in different parts of the world and in fact never really met.
D. Blog encourages me to look back in the past; live in the present; and make plans for the future.
E. Blog challenges me to have a goal in life not just for myself and my family but more importantly as human and as citizen of this country.
F. Blog excites me everyday as if I have found a new job minus 325 pesos daily wage and a boss.
G. Blog speeds up my typing skills. And, I am also learning how to type without looking at the keyboard.
H. Blog is more private compare to ----------. Except of course, if you plug it to your friends or another blog addict happens to pass by.
I. Blog offers freedom. I can write (or type) whatever I want. There is no such thing such as "bad essay" because no one would give me a failing grade of 3.0 for poor grammar and wrong spelling.
J. Blog is an instant learning institution. It’s not just about Arithmetic or Law of Demand and Supply. It’s about life. It’s about us.

That’s all. I hope you will have your own soon (for those who doesn’t have one yet). You just have to try it.

Read More

Most Unforgettable Moments with HS Friends

The Most Unforgettable JS Prom Experience

Accepting “The Most Romantic Pair” award
That particular event started it all for Shalah and L_ _ _ _ _ _ _ _. Too bad, their story also ends there. Ows? Okay, I’m not so sure about that.


The Most Unforgettable Song in a Night Gimmick

Who Let the Dogs Out by Baha Men
To all dog owners in Rebisco Road, you still owe Jenny anti-rabies.


The Most Unforgettable Grand Party

Angel’s Late Birthday Celebration
12/30/2001 – We had mocha roll (with a candle), spaghetti, pansit, tasty, softdrinks, t-back, make-up kit, picture on a frame, former classmates, serious stories, gossips, hilarious antics, background music and a camera film that didn’t work on us.


The Most Unforgettable Adage

“Life is so unfair!”
This axiom signifies silent protest. Right, Grace?


The Most Unforgettable Sanctuary

97 Pascual Road…
We would like to thank She’s family for accommodating such eccentric species. We also apologize for all the noise and mess we made.


The Most Unforgettable Dance Steps

Sex Bomb’s Laban o Bawi Choreography
With “Angelina” as the background music, Son showcased his dancing skills with matching acrobatic moves.


The Most Unforgettable Group Portrait

On the stairs… before going to prom
With Jho on the center, nothing could go wrong. Ehem!


The Most Unforgettable Farewell Message

I alrdy hv myVISA hir w/me. evrythn hasbin preprd xcpt 4d planetkts w/c ws olrdy bukd.I hv 2b dr in NC on jan12,no x10sion.Myb ds s dryt tym4me 2say.. GOODBYE

Cythnz
+639179194662
12/29/2004
12:31 pm

Any violent reaction or negative feedback? Proceed to “COMMENTS.”

Read More

My Baby is Growing Up

He is starting to play outside till sunset. He is receiving more phone calls than I do. Are these sudden changes of action or behavior (whatever you call it) signify growth and development? Gosh! sooner or later, he will dominate the telephone and make a lot of girls cry. Hehe!

Today, I’m only few inches taller than him. In the next few years or months or days, our roles will transform. He will be my armor and I will be his slave. Ouch! But before it happens, maybe a movie treat in IMAX Theater would be a nice favor. Or should I be thinking of something more expensive than that? Patay sya sa ‘kin! Hehe! Well, dreaming is one of the few free things around here and turning it to reality is another story.

Seriously, I still couldn’t imagine my younger brother growing up (Yes, I’m talking about my younger brother). Too bad, no one could ever decelerate the spin of earth (except God, of course). Anyway, in my heart, he will forever be my baby and indeed one of the biggest blessings our family has received. =>

Read More

TEXT, TEXT, TEXT

First year college ako ng una ako magkaron ng cellphone. Ito yung panahon na ang mga messages ay inaabot minsan ng isang araw bago ka makatanggap ng text. Ito rin yung panahon kung kelan napagsasamantalahan mo pa ang limang segundong free call o kung bwenas ka unlimited call (in short allowed ang telebabad). Meron ding 30 – 100 free text messages na kasama kapag nagload ka ng 300 o higit pa. Hindi pa naiimbento ang E-load, Auto Load, Pasa load at Share-a-Load noon. Pero ayos lang dahil siguradong ang 300 mo ay kayang umabot ng dalawang buwan kung matipid ka, mautak ka at swerte ka. Dahil dito, masasabi kong masaya talaga ang buhay may cellphone noon (kahit may ilang kapalpakan).

Nokia 3310 ang model ng una kong cellphone. Isa yun sa mga uso mahigit limang taon na ang nakararaan. Pero ilang buwan lang ang nakalipas iba’t ibang cellphone na ang naglipana. Samakatuwid laos agad ang cellphone ko. Whaaaaat?!!! Nagkadurog durog ang mga ligaments ko dun. (Hehe!) Ganun pa man, masaya ako dahil kahit kailan ay hindi ako naging biktima ng snatching o talamak na holdapan. Ewan ko kung maingat lang talaga ko o dahil hindi worth nakawin yun. Ilang taon din yun tumagal sa akin bago magkaron ng problema at kinailangan ng ihiga sa gilid ng kabinet.

Ngunit bago pa man ito tuluyang malowbat ay napalitan na ito ng bago. Salamat naman at tuloy pa rin ang texting. Noong panahong iyon sobrang naimprove na ang pagpapadala ng mga messages. Mabilis na. Ayos! Ang kaso wala na rin ang free call at nababawasan na rin ang free text. Hanggang sa unti-unti na ring nauso ang E-load o Autoload at kinalaunan nga ay ang Pasa Load o Share-a-Load.

Sa pagbabagong ito, nagbago din ang masisipag na magpasa ng forwarded messages. Naging matumal ang pasok ng mga text. Wala na rin ang “missed call.” Hanggang may bagong nauso – ang Unlimited Text courtesy of 258 for Smart/Talk & Text, 2870 for Globe/Touch Mobile at dial 220 + cp# + pin fro Sun Cellular (Nagpromote?!). Pero yun ay exclusive lang sa mga magkakapareho ang gamit na sim card. Naging matindi uli ang daloy ng text sa kin. Nagsunod-sunod naman. Na tipong paggising mo sa umaga ang una mong mababasa: “20 new messages…(minsan sobra pa. Pinapasa muna siguro bago burahin).” Pero, salamat pa rin po.

Ngayon, nagsawa na rin yata ang mga mahilig magforward. Nakakamiss rin. Minsan tuloy napapaisip ako bakit kaya hindi na nagtetext si ano, tsaka si ano, at si ano…. E bakit nga ba madalang na magtext ang mga tao? Eto ang mga naisip kong dahilan:

1. Busy sa trabaho. Yan ang madalas na naririnig kong excuse ngayon. Pero hindi ko to inaaccept. Bakit? Dahil anim na character lang ang salitang "musta?" Mahirap ba itype yun?! Oops! Bitter?! Hehe!!!

2. Walang load. Eto pwede pa. Sige lusot ‘to (except sa may mga trabaho).

3. Naubusan ng load. Sige pwede na rin (kahit hindi mo ko pinaglaanan ng kahit piso man lang). Oops! Bitter uli?! Hehe!

4. Malayo ang tindahan kaya minsan lang makapagload. Sige na nga sabi mo eh.

5. Nagloload lang pag may emergency. Nice one. Speech ko to eh (In fairness, totoo ‘to. Ows?!).

6. Madalas pasa load lang pag kailangan lang talaga. Nice one uli. Speech ko uli ‘to eh (In fairness, totoo din ‘to. Promise!).

7. Nawala ang simcard. May katwiran. O sya pasado na nga ‘to.

8. Nasira ang cellphone. May katwiran din. Sige, pasado uli.

9. Nawala ang cellphone. Nahulog sa bulsa? Nasnatch? O naholdap?. Ouch!!! Sa susunod konting ingat po.

10. Ibinenta ang cellphone. Krisis o bibili ng bago?

Hay naku! Hindi na naubusan ng excuse ang mga tao…Kapag nagtext ka naman at hindi nagreply eto naman ang mga posibleng dahilan:

1. Nasa CR. Personal necessity 'to.

2. Off cel. May tinataguan?!

3. Kumakain. Penge!

4. Walang nareceive. Wrong send?! Sayang piso.

5. Busy. Owssss???!!!

6. Tulog. Zzzzzzzzzzzz…..

7. Tinatamad. Hoy! Exercise din sa daliri ang pagtetext.

8. Kuripot. Pare, hindi ka nag-iisa.

9. Walang load. Parati na lang!

10. Kinuha na ni Lord. Wala bang signal sa langit?
Ang sampung naisulat ay from a forwarded message. Obvious ba?! Eto additional:

11. Nasa public trasportation. Ingat ka.

12. Nasa bag. Nakasilent. Hindi nakavibrator.

13. Nasa loob ng church. Pagpalain ka nawa.

14. Nasa loob ng theater. Bawal po yun para sa mga hindi nakakaalam.

15. Nagpalit ng number. Syempre, hindi nya talaga yun mababasa.

16. Nawala. Nahulog sa bulsa? Nasnatch? O naholdap? (yun uli)

17. Iniwan sa bahay. Ayaw siguro maistorbo.

18. Low bat. Nakalimutan i-charge o nagcha-charge pa lang.

19. Walang signal. Lumipat ka ng pwesto. Bilis.

20. May “maniana habit.” Certified Pinoy.

21. Nakaunlimited. Lintik! Parang kayo-kayo lang ang magkakakilala ah.

22. Sa prisinto ka na magpaliwanag!!!

Sa totoo lang, minsan nagsasawa na rin akong gumamit ng cellphone. Maliban sa madalang na ang nagtetext at nagmimiscalll at sa nakakairitang sangkaterbang text mula sa 4627, 258, at 367 (kumusta naman yon di ba?!), nakakasawa lang din talaga habang tumatagal ang panahon. Bukod dun may dala rin itong panganib.

Unang-una, sa panahon natin ngayon na talamak ang mga krimen, partikular ang snatching at holdapan (na ilang beses ko ata nabanggit dito), minsan ang pagkakaroon ng cellphone ang naglalapit sa atin sa kapahamakan. Samantalang kung wala kang dala-dala mas panatag ang kalooban mo maglakad sa ano mang kalye sa Maynila maliban na lang kung katapusan ng buwan- ang araw ng sahod.

Pangalawa, ang pagloload ay hassle sa bulsa. Minsan napagsasamantalahan ka pa. Tatatlo pa lang ang napapakinabangan mo expired na kagad (Tama ba naman yun?!). Pinapayaman mo lang ng husto ang may-ari ng iba't ibang telecom companies. Kawawang subscriber!

Pangatlo, nakakabobo ang paggamit nito. Dahil sa nasanay na ko sa pagshoshort cut ng mga text messages hindi ko na alam ispell ang ilang mga simpleng salita tulad ng "room8" (single m ba o double m?). Tinanong ito sa akin eh ang kaso hindi ko rin alam ang sagot kaya tinanong ko rin tapos hindi rin alam ng tinanungan ko. Kaya ang ending tinanong ng tinanungan ng tinanungan ng tinanungan ko yung tanong ng nagtanong sa akin. Gets mo?! Well, hindi ako nag-iisa. Welcome to the club!

Ganoon pa man hindi ko rin naman inaalis ang kabutihang dulot ng pagkakaroon ng cellphone. Syempre mas marami pa rin itong benepisyo kaysa sa masamang dulot nito. Dahil dito, nakakausap namin ang mga kamag-anak na nasa probinsya. Nakakacommunicate ako kahit nasa malayo tulad ng "D2 na me. san na u?" Nakakapagsave ng mga dapat gawin. Nakakautang ako ng hindi masyadong nahihiya. Nagigising ako sa alarm clock nito. At higit sa lahat nakakahanap ng trabaho… Lucky charm ko ata to eh. Owsss?! (Ibang storya na yon)

Dami ko pa gustong ikwento kaso inaantok na ko eh. Itext ko na lang kaya?!!! Ay, wag na lang sayang piso (as if naman may load ako!).

Oops! Buti na lang hindi limited sa 160 characters ang text dito. Hindi ko kailangan mag short cut. At ang favorite ko – LIBRE.

Read More